فضیلت های خواندن سوره سجده + متن و ترجمه

سوره ی سجده

فضیلت و خواص خواندن سوره سجده

سوره ی سجده، یکی از سوره های دارای سجده ی واجب است. این سوره در جزء 21 قرآن می باشد. از سوره های مکی است. تعداد آیه های سوره سجده 30 تا است. هدف اصلى سوره سجده، تقویت مبانى ایمان به مبدا و معاد و ایجاد موج نیرومندى از حرکت به سوى تقوا، و بازدارى از سرکشى و طغیان است.

ویژگی های سوره ی سجده:

نام دیگر سوره ی سجده «المضاجع» می باشد.

تعداد آیات سوره سجده : 30 ـ کلمات سوره سجده : 375 ـ حروف سوره سجده : 1564 – جزء 21 قرآن می باشد.

سور‌ه ی مکی جز آیات مدنی 16 تا آخر 20

(بعد از سوره‌ی «مؤمنون» نازل شده است)

سوره سجده در بعضی روایات و در نزد برخی مفسران «الم سجده» و «الم تنزیل» نامیده شده و برای متمایز ساختن آن از سوره حم سجده (سوره فصلت) به «سجده لقمان» هم خوانده می شود؛ چرا که بعد از سوره لقمان قرار گرفته است. (صفوی، «سوره سجده»، ص 741)

سوره ی سجده جزء سوره هایی است که سجده واجب دارند. آیه ی 15 سوره ی سجده دارای سجده ی واجب است. اگر آیه ی 15 آن را بخوانید و یا بشنوید به جا آوردن سجده بر شما واجب می شود.

در حدیثى از پیامبر گرامى اسلام (ص) چنین آمده: «وَ مَنْ قَرَأَ الم تَنْزِیْل وَ تَبارَکَ الَّذِى بِیَدِهِ الْمُلْکُ، فَکَأَنَّما أَحْیا لَیْلَةَ الْقَدْرِ»؛ (کسى که سوره «الم تنزیل» و «تبارک» را بخواند مانند آن است که شب قدر را احیا گرفته باشد.

در حدیث دیگرى از امام صادق (ع) چنین نقل شده: «مَنْ قَرَأَ سُورَةَ السَّجْدَةِ فِی کُلِّ لَیْلَةِ جُمُعَة أَعْطَاهُ اللَّهُ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ وَ لَمْ یُحَاسِبْهُ بِمَا کَانَ مِنْهُ وَ کَانَ مِنْ رُفَقَاءِ مُحَمَّد (ص) وَ أَهْلِ بَیْتِهِ»؛ (هر کس سوره سجده را در هر شب جمعه بخواند، خداوند نامه اعمال او را به دست راست او مى دهد و گذشته او را مى بخشد و از دوستان محمد (ص) و اهلبیتش خواهد بود).

در خواص سوره سجده از رسول اکرم (ص) روایت شده است : کسی که این سوره ی مبارکه را بنویسد و آن را همراه خود بدارد به عوارض تب و سردرد و درد مفاصل دچار نمی گردد.

و همچنین آن حضرت می فرمایند: هر کس این سوره‌ را بخواند شیطان تا سه روز داخل خانه ی او نمی گردد.

 

فضیلت های سوره سجده

آثار و بركات سوره سجده

1) ایمنی از تب و درد مفاصل

همان طور که در بالا گفته شد، از حضرت محمد (ص) نقل شده است: هر كس سوره سجده را بنویسد و با خود همراه داشته باشد از مبتلا شدن به تب و سردرد و درد مفاصل در امان است.

در روایتی از امام صادق (ع) نیز هم به داشتن نوشته این سوره مباركه و هم نوشیدن آب حاصل از شستن این سوره برای رفع انواع تب ها مفید دانسته است.

2) برکنار كردن حاكم ستمگر

در كتاب المصباح در باب خواص سوره سجده آمده: اگر سوره سجده را بنویسد و در خانه والی و حاكمی قرار دهند در همان سال برکنار می شود.

بیشتر بخوانید:  هیچ کس مانندِ عباس مرا یاری نکرد/ متن ادبی درباره حضرت عباس (ع)

شأن نزول و محتوای سوره سجده

این سوره به حکم آنکه از سوره هاى مکى است خطوط اصلى سوره هاى مکى یعنى بحث از مبدا و معاد و بشارت و انذار را قویا تعقیب مى کند و روى هم رفته در آن چند بخش جلب توجه مى کند.

قبل از هر چیز سخن از عظمت قرآن و نزول آن از سوی پروردگار است.

 سپس بحثى پیرامون نشانه هاى خداوند در آسمان و زمین و تدبیر این جهان دارد.

 بحث دیگرى پیرامون آفرینش انسان از خاک و آب نطفه و روح الهى و اعطاى وسائل فراگیرى علم و دانش (گوش و چشم) مى باشد.

 بعد از آن از رستاخیز و حوادث قبل از آن یعنى مرگ و عالم پس از مرگ سخن مى گوید.

 بحثهاى مؤثر و تکان دهنده اى از بشارت و انذار مومنان به جنه الماوی و وعده فاسقان به عذاب آتش الهی دارد.

 اشاره به تاریخ کوتاهی از بنی اسرائیل و امت های دیگر

 مسئله توحید و تهدید دشمنان لجوج (تفسیر نمونه، ح17، ص105 -106)

به این ترتیب هدف اصلى سوره تقویت مبانى ایمان به مبدا و معاد و ایجاد موج نیرومندى از حرکت به سوى تقوا، و بازدارى از سرکشى و طغیان است.

 

آیات سوره ی سجده

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

الم ﴿۱﴾

الف لام ميم (۱)

تَنْزِيلُ الْكِتَابِ لَا رَيْبَ فِيهِ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۲﴾

اين كتابي است كه از سوی پروردگار جهانيان نازل شده و شک و ترديدی در آن نيست. (۲)

أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ ﴿۳﴾

ولی آنها می گويند (محمد) آن را به دروغ به خدا بسته است، اما (بايد بدانند) اين سخن حقی است از سوی پروردگارت تا گروهی را انذار كنی كه قبل از تو هيچ انذار كننده‏ ای برای آنها نيامده است، شايد (پند گيرند و) هدايت شوند.(۳)

اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ مَا لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا شَفِيعٍ أَفَلَا تَتَذَكَّرُونَ ﴿۴﴾

خدا كسى است كه آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است در شش هنگام آفريد آنگاه بر عرش [قدرت] استيلا يافت براى شما غير از او سرپرست و شفاعتگرى نيست آيا باز هم پند نمى‏ گيريد (۴)

يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ﴿۵﴾

امور اين جهان را از آسمان به سوی زمين تدبير می كند سپس در روزی كه مقدار آن هزار سال از سالهائی است كه شما می شمريد به سوی او باز می گردد (و دنيا پايان می يابد). (۵)

ذَلِكَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿۶﴾

او خداوندي است كه از پنهان و آشكار با خبر است، و شكست ناپذير و مهربان است. (۶)

الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْءٍ خَلَقَهُ وَبَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسَانِ مِنْ طِينٍ ﴿۷﴾

همان كسى كه هر چيزى را كه آفريده است نيكو آفريده و آفرينش انسان را از گل آغاز كرد (۷)

بیشتر بخوانید:  نمازها و دعای شب دوشنبه

ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلَالَةٍ مِنْ مَاءٍ مَهِينٍ ﴿۸﴾

سپس نسل او را از چکیده ای از آب پست و بی مقدار قرار داد (۸)

ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَا تَشْكُرُونَ ﴿۹﴾

بعد اندام او را موزون ساخت و از روح خويش در وی دميد و برای شما گوش ها و چشم ها و دل ها قرار داد، اما كمتر شكر نعمت های او را بجای می آوريد! (۹)

وَقَالُوا أَإِذَا ضَلَلْنَا فِي الْأَرْضِ أَإِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ بَلْ هُمْ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ كَافِرُونَ ﴿۱۰﴾

آنها گفتند: آيا هنگامی كه ما مرديم و در زمين گم شديم آفرينش ‍ تازه‏ ای خواهيم يافت؟! ولی آنها لقای پروردگارشان را انكار می كنند (و می خواهند با انكار معاد آزاد باشند و به هوسرانی خويش ادامه دهند). (۱۰)

قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ ﴿۱۱﴾

بگو فرشته مرگى كه بر شما گمارده شده جانتان را مى‏ ستاند آنگاه به سوى پروردگارتان بازگردانيده مى ‏شويد (۱۱)

وَلَوْ تَرَى إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاكِسُو رُءُوسِهِمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ رَبَّنَا أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ ﴿۱۲﴾

و كاش هنگامى را كه مجرمان پيش پروردگارشان سرهایشان را به زير افكنده‏ اند مى‏ ديدى [كه مى‏ گويند] پروردگارا ديديم و شنيديم ما را بازگردان تا كار شايسته كنيم چرا كه ما يقين داريم (۱۲)

وَلَوْ شِئْنَا لَآتَيْنَا كُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ ﴿۱۳﴾

و اگر می خواستیم، هدایت هرکسی را [از روی اجبار] به او عطا می کردیم، [اما همه را آزاد و مختار آفریدیم تا راه هدایت یا گمراهی را خود انتخاب کنند] ولی فرمان من بر عذاب لازم و حتم شده است که بی تردید دوزخ را از همه جنّیان و آدمیان [که آیات من را تکذیب کردند] پر خواهم کرد. (۱۳)

فَذُوقُوا بِمَا نَسِيتُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَذَا إِنَّا نَسِينَاكُمْ وَذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿۱۴﴾

(و به آنها می گويم) بچشيد (عذاب جهنم را) بخاطر اينكه ملاقات امروز خود را فراموش كرديد، ما نيز شما را فراموش كرديم، و بچشيد عذاب هميشگی را بخاطر اعمالی كه انجام می داديد. (۱۴)

إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ ﴿۱۵﴾

تنها كسانی به آيات ما ايمان می آورند كه هر وقت اين آيات به آنها ياد آوری شود به سجده می افتند، و تسبيح و حمد پروردگارشان را بجای می آورند و تكبر نمی كنند. (۱۵)

تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿۱۶﴾

پهلوهايشان از بسترها در دل شب دور می شود (بپا می خيزند و رو به درگاه خدا می آورند) پروردگار خود را با بيم و اميد می خوانند، و از آنچه به آنها روزی داده‏ ايم انفاق می كنند. (۱۶)

فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۷﴾

هيچكس نمی داند چه پاداش های مهمی كه مايه روشنی چشمها می گردد برای آنها نهفته شده، اين جزای اعمالی است كه انجام می دادند. (۱۷)

أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِنًا كَمَنْ كَانَ فَاسِقًا لَا يَسْتَوُونَ ﴿۱۸﴾

بیشتر بخوانید:  مناجات با امام رضا (ع)

آيا كسی كه با ايمان باشد همچون كسی است كه فاسق است ؟ نه، هرگز اين دو برابر نيستند! (۱۸)

أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلًا بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۹﴾

اما كسانی كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند باغ های بهشت جاويدان از آن آنها خواهد بود، اين وسيله پذيرائی (خداوند) از آنهاست در مقابل اعمالی كه انجام می دادند. (۱۹)

وَأَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ كُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا وَقِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿۲۰﴾

و اما كسانى كه نافرمانى كرده‏ اند پس جايگاهشان آتش است هر بار كه بخواهند از آن بيرون بيايند در آن بازگردانيده مى ‏شوند و به آنان گفته مى ‏شود عذاب آن آتشى را كه دروغش مى ‏پنداشتيد بچشيد (۲۰)

وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الْأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿۲۱﴾

ما آنها را از عذاب نزديک (اين دنيا) قبل از عذاب بزرگ (آخرت) می چشانيم شايد باز گردند. (۲۱)

وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآيَاتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهَا إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ مُنْتَقِمُونَ ﴿۲۲﴾

چه كسی ستمكارتر است از آنكس كه آيات پروردگارش به او تذكر داده شده و او از آن اعراض كرده، مسلما ما از مجرمان انتقام خواهيم گرفت. (۲۲)

وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿۲۳﴾

ما به موسی كتاب آسمانی داديم و شک نداشته باش كه او آيات الهی را دريافت داشت و ما آنرا وسيله هدايت بنی اسرائيل قرار داديم. (۲۳)

وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ ﴿۲۴﴾

و از آنها امامان (و پيشوايانی) برگزيديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مي‏كردند بخاطر اينكه شكيبائی نمودند و به آيات ما يقين داشتند.  (۲۴)

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ﴿۲۵﴾

مسلما پروردگار تو ميان آنها روز قيامت در آنچه اختلاف داشتند داوری می كند (و هر كس را به سزای اعمالش می رساند). (۲۵)

أَوَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ أَفَلَا يَسْمَعُونَ ﴿۲۶﴾

آيا براى آنان روشن نگرديده كه چه بسيار نسلها را پيش از آنها نابود گردانيديم [كه اينان] در سراهايشان راه مى ‏روند قطعا در اين [امر] عبرتهاست مگر نمى ‏شنوند (۲۶)

أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنْفُسُهُمْ أَفَلَا يُبْصِرُونَ ﴿۲۷﴾

آيا نديدند كه ما آب را به سوی زمين های خشک می رانيم، و به وسيله آن زراعت هائی می رويانيم كه هم چهارپايانشان از آن می خورند و هم خودشان تغذيه می ‏كنند، آيا نمی بينند؟! (۲۷)

وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْفَتْحُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۲۸﴾

و مى ‏پرسند اگر راست مى‏ گوييد اين پيروزى [شما] چه وقت است (۲۸)

قُلْ يَوْمَ الْفَتْحِ لَا يَنْفَعُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِيمَانُهُمْ وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ ﴿۲۹﴾

بگو: روز پيروزي ايمان آوردن سودي به حال كافران نخواهد داشت، و به آنها هيچ مهلت داده نمی شود! (۲۹)

فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانْتَظِرْ إِنَّهُمْ مُنْتَظِرُونَ ﴿۳۰﴾

پس از ايشان روى برگردان و منتظر باش كه آنها نيز در انتظارند (۳۰)

 

منبع: بیتوته